اثربخشی راهبردهای خود نظم دهی بر کاهش خطاهای املایی دانش آموزان مبتلا به اختلال نوشتن

هدف: پژوهش حاضر، با هدف اثربخشی راهبردهای خودنظم دهی بر کاهش خطاهای املایی دانش آموزان مبتلا به اختلال نوشتن در پایه سوم تا پنجم ابتدایی شهر تهران صورت گرفت.  روش: روش این پژوهش از نوع آزمایشی و جامعه آماری پژوهش، کلیه دانش آموزان پایه سوم تا پنجم ابتدایی شهر تهران بودند که اختلال نوشتن داشتند. به منظور انجام این پژوهش، تعداد20  دانش آموز دارای اختلال نوشتن، پس از اجرای آزمونهای تشخیصی (آزمون هوشی وکسلر کودکان و آزمون اختلال نوشتن) به شیوه نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای، به طور تصادفی انتخاب شدند؛ سپس با گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. آزمودنیهای گروه آزمایش به مدت 10 جلسه، تحت آموزش راهبردهای خودنظم دهی قرار گرفتند، اما گروه کنترل، هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده های به دست آمده، با استفاده از روش آماری کوواریانس، تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج به دست آمده نشان می دهند که عملکرد نوشتن آزمودنیهای گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل، به طور معناداری بهبود یافته است. نتیجه گیری: لذا می توان  نتیجه گرفت که اولاً راهبردهای خودنظم دهی سبب کاهش خطاهای املای دانش آموزان دارای اختلال نوشتن شده است؛ ثانیاً کاربرد این راهبرد موجب پایداری آموخته ها (پس از گذشت 3 ماه) در این گروه از کودکان شد. بر مبنای نتایج این پژوهش، می توان به مربیان اختلالهای یادگیری، مشاوران و روان شناسان پیشنهاد کرد که با استفاده از این راهبردها برای  بهبود عملکرد نوشتن دانش آموزان دارای اختلال نوشتن بکوشند